Marijke Ottema was jarenlang veganist. Maar toen ze voor National Geographic een reportage over de jacht moest maken, kwamen de twijfels. Zou er tóch nog een manier zijn om vlees te eten? Een manier die past bij haar overtuiging? Zo werd de reportage ook een persoonlijke zoektocht. Eentje met een verrassende uitkomst.

Jarenlang lang was Marijke veganist. Een bewuste keuze voor dierenwelzijn: “Ik ben heel lang vegetarier geweest. Op een gegeven moment realiseerde ik dat je dan nog steeds bijdraagt aan het in stand houden van de bio-industrie. Dieren worden geboren om een productiemachine te zijn. Dat is in mijn optiek niet hoe ik dieren zie. Toen besloot ik dat ik geen onderdeel wilde zijn van een systeem dat zo met dieren om gaat.”

Ondanks dat ze 8 jaar veganistisch at, bleef Marijke twijfelen. Want zou er een manier zijn om tóch verantwoord vlees te eten? “Ik geloof niet dat we helemaal geen dierlijke producten zouden mogen eten.” Haar journalistieke werk zorgde voor een antwoord. Voor National Geographic maakte ze een reportage over de jacht. “En hoe kun je die jager nou beter begrijpen dan door zelf jager te worden? Toen heb ik mijn jachtakte gehaald, ben mee geweest met jagers, heb alle regels leren kennen en ben ik gaan jagen.”

“De nacht voordat ik voor het eerst op jacht zou gaan had ik een slapeloze nacht. Ik ging alle scenario’s af, ik kon ook de keuze maken om het niet te doen. Maar ik had zoveel geleerd, gezien én mijn eigen ideeën ontwikkeld. Ik dacht dat het wel kan, op een manier die dicht bij de natuur staat en in mijn ogen oké is.”

Maar toen de jacht eenmaal begonnen was, verdwenen de twijfels. “Ik had een geweer in mijn handen, de jager zat naast me. Vanaf dat moment dacht ik alleen maar aan alles wat ik moest doen als er een duif aan kwam. Ik was helemaal niet meer bezig met de vraag of ik dat wel wilde.” Maar jagen is best moeilijk: de eerste twee duiven werden gemist. “De derde duif was gelukkig raak. Maar zo’n dier schieten, het nemen van een leven is niet zomaar iets. Met mij doet dat echt best wel veel. Ik was heel erg aan het trillen van de spanning. Dan heb je dus zo’n dier in je handen. Dan voel je je ook wel een beetje trots. Ik ben zo’n heel traject door gegaan en nu is het gelukt. Het was de afsluiting van een periode en het begin van iets nieuws.”

Dat was het begin van Marijkes nieuwe manier van eten: ze eet alleen vlees als ze het zelf geschoten heeft. Dat had het einde van het verhaal kunnen zijn. Maar dan gaan we toch voorbij aan een paar cruciale vragen. Want leuk en aardig dat het dier zo’n goed leven heeft gehad. Maar het gaat nog steeds dood. “Dat klopt. Maar ik vind dat de dood ook echt bij het leven hoort. Waar wij in onze maatschappij de dood eigenlijk een beetje verstoppen, is bij jager de dood gewoon heel erg zichtbaar. De dood hoort echt bij. Dat is in de natuur ook het geval.” Dat is zo, maar moeten wij daar nog een keer extra aan bijdragen? “Ik denk zelf dat op het moment dat er genoeg is van een populatie, dat je daaruit mag oogsten.”

Oogsten is daarin natuurlijk ook een bijzondere term. Want daarmee haal je toch ook het leven eruit? “Ik denk dat al het leven van waarde is. De manier waarop wij omgaan met onze gewassen is ook niet goed. Dus ik denk dat het goed is dat we toe gaan naar een ideaal waarin we respectvol omgaan met al het leven.”